Οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτο κομμάτι της εμπειρίας μας αφού μας αφορούν κάθε στιγμή που υπάρχει διάσταση αναγκών, επιθυμιών ή συμφερόντων με τον άλλο. Έτσι, είναι αντιπαραγωγικό να υιοθετούμε την άποψη ότι η σύγκρουση είναι το “μεγάλο κακό” που πρέπει να αποφεύγουμε ή ότι δηλώνει αποτυχία για τη σχέση. Αντίθετα, είναι προς όφελος της προσωπικής και κοινωνικής μας υγείας να αναγνωρίσουμε ότι η σύγκρουση μπορεί να είναι ένας τρόπος διεκδίκησης και υπεράσπισης ενός ζωτικού χώρου για όλους τους εμπλεκόμενους σε αυτήν. Και αυτή η στάση απέναντι στη σύγκρουση είναι το πρώτο στάδιο στην πορεία προς μια ικανοποιητική επίλυση, μια επίλυση δηλαδή που θα κάνει τα δυο μέρη να αισθανθούν ισορροπία και δικαιοσύνη, ότι έχουν πάρει κι έχουν δώσει και οι δύο.
Στην πορεία της επίλυσης μιας σύγκρουσης είναι πιθανό κάποιο μέρος να νιώσει έντονη σύγχυση, άγχος ότι θα παραβιαστεί, έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό του και στο δίκαιο. Και τότε αυτόματα να αντιδράσει όπως έχει «διδαχθεί» παρατηρώντας τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής του να αντιδρούν σε παρόμοιες καταστάσεις. Είναι τα πρότυπα και τα βιώματα που ο καθένας μας κουβαλάει. Έτσι, οι περισσότεροι άνθρωποι αντιδρούν απέναντι στη αντιλαμβανόμενη απειλή της σύγκρουσης είτε υποχωρώντας (έχεις δίκιο, Εσύ κερδίζεις – έχω άδικο, εγώ χάνω) είτε με επίθεση (έχω δίκιο, Εγώ κερδίζω - έχεις άδικο, εσύ χάνεις). Και αυτό ισχύει φυσικά είτε πρόκειται για το πεδίο της προσωπικής ζωής (συντροφική, φιλική, γονεϊκή σχέση) είτε για το πεδίο της επαγγελματικής συναλλαγής (με συναδέλφους, συνεργάτες ή εξυπηρετούμενους).
Το σχολείο είναι ένα απαιτητικό ως προς την επικοινωνία των ανθρώπων πεδίο, όπου οι συγκρούσεις έχουν εξέχουσα θέση, μια που μεταξύ άλλων εμπλέκονται και οι παράγοντες της υποχρεωτικότητας, της μαζικότητας και της ανηλικότητας. Έτσι, οι μαθητές μεταξύ τους, ο/η εκπαιδευτικός με το/την μαθητή/τρια ή την ομάδα μαθητών, και το αντίστροφο, βιώνουν στο χώρο του σχολείου συγκρούσεις που μπορεί ενίοτε να τους αφήνουν με αισθήματα αδικίας και παραβίασης. Συγκρούσεις που έρχονται και επανέρχονται επειδή δεν επιλύονται ικανοποιητικά. Συγχρόνως όμως το σχολείο είναι και εκείνο το άλλο περιβάλλον που μπορεί να εκπλήξει θετικά το δυσκολεμένο μαθητή, να εμπλουτίσει την εμπειρία του, να «θεραπεύσει» τα πιθανά άσχημα βιώματά του και να διδάξει στους πολίτες του αύριο να εκφράζουν και να διεκδικούν τα συμφέροντά τους με ειρηνικό και εποικοδομητικό τρόπο (Εγώ κερδίζω - Εσύ κερδίζεις).
Συζητήσαμε αυτό το θέμα και μοιραστήκαμε ιδέες και τεχνικές εποικοδομητικής επίλυσης της σύγκρουσης με:
--- Τους συλλόγους εκπαιδευτικών των Γυμνασίων: 6ο Σταυρούπολης (Μάρτιος, δια ζώσης) και 4ο Ευόσμου (Απρίλιος, δια ζώσης),
--- Τις εκπαιδευτικούς προσχολικής αγωγής των Νηπιαγωγείων: Ευόσμου: 3ο, 6ο, 7ο, 8ο, 9ο, 11ο, 12ο , 13ο, 14ο, 16ο, 21ο, 23ο , 25ο, 26ο, 28ο, 32ο, Κορδελιού: 1ο ,5ο , 6ο, 7ο, 8ο ,9ο, Πολίχνης: 4ο ,13ο, 14ο, Καλοχωρίου: 1ο , 2ο, Πενταλόφου: 1ο, 2ο, Σίνδου: 1ο, 4ο, Σταυρούπολης: 4ο, 6ο, 7ο , 8ο , 14ο, 18ο, 20ο, 23ο, Ανατολικού: 2ο (Φεβρουάριος-Μάιος, εξ αποστάσεως).
--- Τη μαθητική Ομάδα διαμεσολάβησης του 6ου Γυμνασίου Ευόσμου (Μάιος, δια ζώσης).